Λίνα Γιάνναρου, Αποδεικτικό υλικό ό,τι λέμε στο Facebook

Κάνετε την καθημερινή σας βόλτα στο facebook -ή στο twitter, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί-, όταν δέχεστε ένα προσωπικού χαρακτήρα μήνυμα από κάποιον άγνωστο. Ανταποκρίνεστε ή προσπερνάτε ευγενικά, αφήνοντας ωστόσο ένα μικρό παράθυρο στο φλερτ, για να διαπιστώσετε αργότερα ότι ο άγνωστος ήταν στην πραγματικότητα ένας... δικηγόρος έτοιμος να κάνει τη ζωή σας κόλαση στο διαζύγιο που έχετε βάλει μπρος. 

Δεν είναι σενάριο φαντασίας. Στις ΗΠΑ, πολλοί δικηγόροι έχουν ήδη μπει στον πειρασμό να προσποιηθούν τους ηλεκτρονικούς «φίλους» αντιδίκων προκειμένου να αντλήσουν στοιχεία για τις υποθέσεις τους. Με το θέμα, μάλιστα, ασχολήθηκε πρόσφατα η Επιτροπή Δεοντολογίας του Δικηγορικού Συλλόγου Νέας Υόρκης, η οποία απεφάνθη ότι ένας δικηγόρος δεν πρέπει να προσπαθήσει να αποκτήσει πρόσβαση σε διαδικτυακό τόπο κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό άλλον από εκείνον της χρήσης του σύμφωνα με τον σκοπό του.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα, όπου το 63% των χρηστών του Ίντερνετ έχει προφίλ σε κάποιο social site -ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ε.Ε.; Όπως αναφέρει στην «Κ» ο νομικός κ. Βασίλης Σωτηρόπουλος, ο οποίος ασχολείται ιδιαίτερα με το δίκαιο της κοινωνίας της πληροφορίας και ειδικότερα με την προστασία προσωπικών δεδομένων, από τη μία πλευρά η άντληση στοιχείων με τέτοια μέσα απαγορεύεται από τον κώδικα δεοντολογίας των Ελλήνων δικηγόρων, από την άλλη όμως «ό,τι γράφεται στα κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook ή το twitter, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό υλικό στα δικαστήρια». Σύμφωνα με τον ίδιο, ήδη σε πολλές περιπτώσεις έχουν προσκομισθεί σε δίκες τυπωμένες σελίδες με σχόλια ή αναρτήσεις από το facebook ή άλλα social media, προκειμένου να ενισχυθεί η μία ή η άλλη πλευρά σε αντιδικίες. «Δεν είναι μόνο οι υποθέσεις διαζυγίων. Η εξύβριση μπορεί να στοιχειοθετηθεί από αναφορές στο wall, για παράδειγμα, και πολλά άλλα» τονίζει ο κ. Σωτηρόπουλος. Με λίγα λόγια, «ό,τι δηλώσεις είσαι» και στο Ίντερνετ.

Είναι ήδη γνωστό ότι σε ποσοστό που αγγίζει το 70%, οι υπεύθυνοι τμημάτων human resources απορρίπτουν αιτήσεις υποψηφίων που μπορεί να πληρούσαν τις απαιτήσεις των θέσεων που είχαν προκηρύξει, όμως δεν είχαν την πρέπουσα ιντερνετική «ταυτότητα». Την ίδια ώρα, το 60% των χρηστών social networks δηλώνουν πως πράγματι ανησυχούν ότι η εικόνα που παρουσιάζουν σε αυτές τις ιστοσελίδες μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην επαγγελματική τους ανέλιξη, ωστόσο ελάχιστοι (το 15% περίπου) παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα, ελέγχοντας το περιεχόμενο που «ανεβάζουν».

Δεν είναι όμως μόνο οι εργοδότες που μπορεί να προσλάβουν ή όχι -ή ακόμα και να απολύσουν- κάποιον ελέγχοντας το ψηφιακό του προφίλ. Αυτά που γράφουμε ή «ποστάρουμε» στο Ίντερνετ μπορεί να είναι αυτά που θα μας καταδικάσουν σε πολύ πιο κρίσιμες στιγμές.

Πρόσφατα στις ΗΠΑ δικαστής καταδίκασε τον φοιτητή Τζόσουα Λίπτον σε δύο χρόνια φυλάκιση επειδή προσκομίστηκαν στο δικαστήριο φωτογραφίες τού Λίπτον που τον έδειχναν να διασκεδάζει προκλητικά μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε προκαλέσει μεθυσμένος. Συγκεκριμένα, δύο εβδομάδες αφού τραυμάτισε σοβαρά μια γυναίκα οδηγώντας υπό την επήρεια αλκοόλ, ο φοιτητής πήγε σε πάρτι μασκέ ντυμένος τρόφιμος φυλακής. Οι φωτογραφίες είχαν «ανέβει» από φίλο του στο facebook. «Οι δικτυακοί τόποι κοινωνικής δικτύωσης είναι απλά ένα ακόμα μέσο στο οποίο οι άνθρωποι λένε ή κάνουν πράγματα που επιστρέφουν για να τους στοιχειώσουν» είχε σχολιάσει σχετικά ο Φιλ Μαλόουν, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα Διαδικτύου στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 31.10.2010

❦