Οι μαθητές και οι μαθήτριες γράφουν για τον τόπο τους (Λέχοβο Φλώρινας)

Άποψη του Λεχόβου (φωτογραφία: Μαρία Τσιγάρα)

  

Το χωριό μου

Χθες ζήτησε το σχολείο Λάρισας μία περιγραφή του χωριού μας και έτσι ανέλαβα να γράψω ένα κείμενο περιγράφοντάς το.

Το χωριό μας έχει χτιστεί πάνω σε βουνό. Στο Παγκόσμιο Πόλεμο το χωριό μας, το Λέχοβο, του είχαν βάλει φωτιά οι κατακτητές. Έτσι το χωριό μας επειδή ήταν πιο γωνιακό στο βουνό, ξαναχτίστηκε στο κέντρο του βουνού. Όταν φτάνεις στην πλατεία, είσαι 850 με 950 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Στις μέρες μας το Λέχοβο έχει εξελιχθεί. Ένα παράδειγμα είναι ότι έχουν φτιάξει μία παιδική χαρά με δάπεδο, που παλιά δεν υπήρχε.

Είναι κάποια πράγματα στο χωριό πάρα πολύ όμορφα, όπως και το ίδιο το Λέχοβο: είναι τα πανηγύρια, το μουσείο και οι εκκλησίες. Αλλά το Λέχοβο με εντυπωσιάζει για το πόσο όμορφο είναι όταν είναι χιονισμένο και νομίζω ότι θα εντυπωσιάσει και σας.

Εύχομαι κάποτε να έρθετε εκδρομή με το σχολείο σας, γιατί όλοι οι καλοί χωράνε.

Κίζας Αναστάσιος (Α΄ Γυμνασίου)

 

Αγία Κυριακή (φωτογραφία: Μαρία Τσιγάρα)

 

Τα χαρακτηριστικά του χωριού μου

Το χωριό μου είναι στο νομό Φλώρινας και στον δήμο Αμυνταίου και ονομάζεται Λέχοβο. Το όνομά του προέρχεται από μια αρκούδα, γιατί όταν ήρθαν οι Λεχοβίτες να εγκατασταθούν βρήκαν την αρκούδα που ήταν λεχώνα με δύο αρκουδάκια και ονόμασαν το χωριό Λέχοβο.

Οι ομορφιές του τόπου μου είναι αρκετές, πολύ ωραίες, όπως είναι τα δύο μουσεία όπου οι στολές, τα αντικείμενα, οι σφαίρες και τα βιβλία είναι κρατημένα και φυλαγμένα από το ολοκαύτωμα, η παραδοσιακή ταβέρνα στην πλατεία και στο λόφο ψηλά στο χωριό η εκκλησία του Προφήτη Ηλία.

Πιο παλιά το χωριό μας ήταν κωμόπολη αλλά με τον καιρό ο πληθυσμός άρχισε να μειώνεται, με αποτέλεσμα να το ονομάσουν χωριό. Είχε πολύ μικρά και απλά σπίτια. Τότε οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με άμαξες, γαϊδούρια και άλογα, γιατί δεν υπήρχαν αυτοκίνητα.

Τώρα το χωριό δε συγκρίνεται με τότε, γιατί έχουν υπάρξει πολλές αλλαγές, όπως: σταμάτησαν να κυκλοφορούν άμαξες και ζώα, κυκλοφορούν μόνο με αυτοκίνητα, φτιάχτηκαν καφετέριες, ταβέρνες και ξενοδοχεία. Ένα γνωστό αξιοθέατο που έχουμε είναι οι βρύσες στον Πλάτανο που δεν σταματούν να τρέχουν ποτέ.

Νιώθω πολύ περήφανη που ζω στο χωριό και που διάλεξαν οι γονείς μου να μεγαλώσω εδώ, γιατί δεν έχει και τους φόβους που έχουν οι γονείς στην πόλη για τα παιδιά τους.

Πραπαβέση Ανθή (Α΄ Γυμνασίου)

 

Λαογραφικό Μουσείο Λεχόβου (φωτογραφία: Μαρία Τσιγάρα)

 

 Το Λέχοβο στο παρελθόν και σήμερα

Το Λέχοβο ανήκει στον Νομό Φλώρινας και είναι ένα πολύ ιστορικό χωριό. Επειδή είναι από τα αγαπημένα μου χωριά στην Ελλάδα αποφάσισα να γράψω για αυτό. Το Λέχοβο είναι ορεινή κωμόπολη. Εντάσσεται στον δήμο Αμυνταίου. Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Βέρνου (ή Βιτσίου). Ιδρύθηκε γύρω στο 1600. Λέγεται πως από μια αρκούδα πήρε το όνομα του.

Οι φυσικές ομορφιές του χωριού είναι η Γκολίνα, ο λόφος του προφήτη Ηλία, η Αγία Κυριακή και ο Άγιος Παντελεήμονας. Συγκεκριμένα η Γκολίνα είναι βουνό, στον λόφο του προφήτη Ηλία έχει κιόσκια, πανέμορφα δένδρα και χώρο για πικ νικ. Η Αγία Κυριακή είναι εκκλησία, η οποία όμως είναι κοντά σε ποτάμι και γύρω από μικρό δάσος. Ενώ το πιο απίθανο είναι ότι ο Άγιος Παντελεήμονας είναι χτισμένος μέσα σε δάσος.

Παλιότερα σχεδόν όλα τα σπίτια ήταν πέτρινα και σε κάθε γειτονιά είχε από μια βρύση. Οι πιο πολλοί ήταν και είναι ονομαστοί πετράδες. Ίδρυσαν τον σύλλογο "Άγιος Παντελεήμονας", ο οποίος ήταν των οικοδόμων. Σήμερα έχουν γίνει πολλές αλλαγές, τα σπίτια παραμένουν κυρίως πέτρινα, δεν υπάρχει από μια βρύση σε κάθε γειτονιά, έχουν φτιαχτεί οι δρόμοι. Επίσης, έχουν ανοίξει περισσότερα μαγαζιά και ό,τι παρέμεινε από παλιά έχει συντηρηθεί.

Το χωριό έχει πολλά αξιοθέατα: εκκλησίες, λαογραφικό μουσείο, βιβλιοθήκη κτλ. Μακάρι όλες οι γενιές να το συντηρούν, όπως το συντηρούσαν οι παλιοί κάτοικοι.

Τσιγάρα Μαρία (Α΄ Γυμνασίου)

 

❦